Wio! bo czasem tak się nie chce ruszyć tych czterech liter, czasem zaś po prostu zza sterty rzeczy do prasowania nie widzę, że słońce świeci, uszy zatkane słuchawkami z najnowszą książką nie słyszą śpiewu ptaków. Więc mówię sobie wio! i ruszam na senny spacer. Senny, bo przecież chcąc uchwycić jak najwięcej kwiatów, które dziś są a jutro już ich nie będzie, nie mogę puścić się w galop. Więc ruszam się nieco sennie i dokumentuję ulotne piękno, żeby móc je podziwiać gdy kwiaty już zastąpione zostaną owocami lub liśćmi. Tak się jakoś szczęśliwie składa, że mieszkam pomiędzy placami zabaw, drzewami i krzewami, nietkniętymi wolą ex Ministra Zagłady Środowiska, mam więc co podziwiać, mam co wdychać i mam co uwieczniać.
