O nieobchodzeniu świąt

Pisałam już, że nie obchodzę Halloween, prawda? Otóż nadal nie obchodzę. Tylko że drzewiej rzec bym mogła, że ja jednak to święto obchodzę… szerokim łukiem, a dziś już tak powiedzieć nie mogę. Przecież nie pójdę do przedszkola moich Dzieci i nie powiem, co ja sądzę na temat tego święta i że w związku z tym moje Dzieci nie będą się angażować w uroczystości z tym związane. W końcu to nie ich wina, że pod pewnymi względami ich matka jest starsza niż wskazuje metryka.

Kiedy więc w przedszkolu napisali, żeby przynieść wydrążone dynie (drążyć mieli rodzice we współpracy z dziećmi) to poszłam na targ i zakupiłam dwie dynie. I przy współudziale Małżonka i Dzieci wydrążyłam. I żałuję, że nie kupiłam gotowych wydrążonych. Wprawdzie na etapie przedszkolnym nie urządza się konkursów, w których jedno z dzieci wygrywa, a wszystkie prace się punktuje, to jednak wydaje mi się, ze gdyby takowe zrobić, to dynie moich Dzieci znalazłyby się gdzieś na samym końcu albo w jego okolicach. Naprawdę, wstyd mi za Dzieci, że nie potrafią przyzwoitych lampionów halloweennowych zrobić. Ale tak naprawdę, to co mnie to obchodzi, ja przecież nie uznaję tych świąt.

Jednak i ja miałam coś dla siebie z tych dyń. Z wnętrza, nie będącego pestkami zrobiłam sobie „lek na gardło”, czyli udusiłam te wnętrzności wraz z dwoma przeciśniętymi przez praskę ząbkami czosnku i sporą ilością pieprzu kajeńskiego. Do tego dodałam nieco cheddara. Wprawdzie wyszło smaczne, jednak jako lek na bolące gardło, nie sprawdziło się… Czyli muszę zaufać Tabcinowi i innym strepsilsom.