O kiszeniu ogórków

O tym, jak nudne jest kiszenie ogórków wie każdy, kto choć raz robił to samodzielnie. Jeśli ktoś tego nie wie, to może wgóglać sobie hasło „kiszenie ogórków” i wyobrazić sobie, że to robi. Prawda, że nudne? Dlatego też zajmę się tym, co sprawia, że nie usypiam w trakcie pracy. Czyli zajmę się audiobookiem, który mi towarzyszy przy tym zajęciu.

Trylogię Millenium Stiega Larssona zdążył już chyba przeczytać każdy szanujący się miłośnik kryminałów. Każdy szanujący się miłośnik książek, który chce być na bieżąco z tym, co obecnie na topie także od ładnych paru lat powinien znać przygody dziennikarza ekonomicznego z detektywistycznym zacięciem i zamkniętej w sobie hakerki, która nienawidzi mężczyzn, którzy nienawidzą kobiet. Nie ma się więc co rozwodzić nad treścią. Można by się spierać czy to książki dobre czy złe, nie ulega jednak wątpliwości, że trylogia napisana jest takim językiem, że czyta się ją szybko, lekko i przyjemnie. Ze słuchaniem sprawa już nie do końca tak wygląda. Krzysztof Gosztyła nie czyta powieści Larssona szybko. Właściwie to zastanowiłabym się, czy w tym przypadku słowo „czyta” będzie słowem odpowiednim. Millenium  w jego interpretacji to teatr jednego aktora. Gosztyła jest równie przekonujący jako Lisbeth Salander robiąca balony z gumy do żucia w trakcie rozmowy z klientem, jak i jako z trudem wymawiający słowa Holger Palmgren. Dykcja aktora sprawia, że nie ważne jak kiepskie mam słuchawki, jak duży jest hałas za oknem – i tak żadne słowo nie jest w stanie umknąć moim uszom. Aż żal, że dziś tak niewielu jego kolegów po fachu może poszczycić się równie dobrą dykcją.

Wprawdzie trylogię słucham już po raz drugi, jednak odłożony w połowie odcinka audiobook znów wzywa. Empetrójka zdążyła się już podładować, więc wracam do kiszenia ogórków.